Ik had me voorgenomen om elke week een artikel te schrijven over iets wat ik doormaak of heb geleerd, maar het artikel van vorige week was te persoonlijk. Ik durfde het niet…
Veel van jullie denken misschien dat je me kent, maar er is iets cruciaals wat ik altijd heb achtergehouden in de zakenwereld. Ik vond het er niet toe doen om dit te zeggen en ik was bang voor reacties of opmerkingen. Ik hield het al meer dan 4 jaar voor mij en afgelopen week afgesloten dat nog maar een weekje uit te stellen, voordat ik het zou vertellen aan de hand van dit artikel.
Veel mensen uit mijn directe omgeving weten dat ik al jaren bezig ben met persoonlijke groei, spirituele ontwaking en het ontwikkelen van zakelijke vaardigheden. Ik ben die rare die elke dag om 05.00 uur opstaat om te mediteren, sporten en studeren. De afgelopen jaren heb ik een boekenkast aan boeken gelezen, verschillende studies door elkaar gevolgd en ben onlangs geslaagd voor mijn tweede opleiding in de psychologie. Een relatie bouwen en mensen helpen is iets wat ik het liefste doe. Door mijn gemiste fouten, worstelingen en minder delen help ik andere maar ook mezelf en het bedrijf vooruit.
Het bericht van dit artikel ging alleen iets te ver uit mijn comfortzone. Schrijven over zaken, de hotelmarkt, spiritualiteit en performance is niet zo moeilijk. Maar zodra het je meest kwetsbare en persoonlijke onderwerp wordt, dan is het een heel ander verhaal. Het voelde ook alsof ik naakt moest staan voor een 1000-koppen publiek met knikkende knieën en een gesloten steel.
Het stemmetje, wat al een paar weken stil was, had toch een manier gevonden om mijn geest weer te infiltreren.
Glenn, je hebt zoveel mogelijk over te schrijven, kies een ander onderwerp
Glenn, doe dit niet. Je hebt het al zolang voor je gehouden, laten we dat gewoon volhouden
Na de post van dit persoonlijke artikel wist ik dat ik vrij zou zijn. Hier zat namelijk nog mijn laatste muur die ik moest doorbreken.. Het werd me alleen even te persoonlijk en er kwam toch weer wat emoties naar boven over wat mensen er van zouden kunnen vinden en wat mensen er over zouden zeggen, als ik dit ging delen.
Ik wist dat er maar een manier was om mijn angst te overwinnen.. En dat is door het gewoon te doen. Achter je weerstand schijnt de zon zeggen ze dan. Makkelijk praten, maar jij zit hier niet te typen gedacht ik..
De hoofd- en hartkwestie komt dan weer naar boven. Het hoofd wil me beschermen en wil dat ik het niet vertel. Mijn hart zegt dat ik het moet doen. Als ik het doe kan ik eindelijk echt mezelf zijn, en echt in m'n kracht gaan staan in het leven.
Ik probeer een bedrijf te bouwen waar iedereen welkom is en iedereen 100% zichzelf mag zijn. Alleen door het creëren van zo'n psychologisch veilige omgeving, kan en durft iedereen in zijn kracht te staan en komt innovatie echt tot stand. Een bedrijf met een hart en met emotie waarin we hechte relaties bouwen in het team en met de klanten. Geen 'kijk-hoe-goed-wij-zijn' bedrijf. We zijn niet de beste, en dat weten we. We doen alleen iedere dag gewoon kei hard ons best, en we worden beter en beter.
Maar hoe kunnen we een bedrijf met een hart creëren waarin emoties zijn, als de leider van het team zijn emoties nog steeds opkropt? Je moet toch juist het voorbeeld geven? Hoe kan de leider van het team niet 100% zichzelf durven te zijn in de zakenwereld?
We worden vaak verteld in de zakenwereld dat kwetsbaarheid en überhaupt je emoties zwak zijn, en zeker niet uiterlijk. We worden gevormd als een soort emotieloze cyberzombies en spelen een rol. We proberen maar zo goed mogelijk in dat plaatje van onze rol te passagier en dat te doen wat van ons verwacht wordt. Alles wat 'niet goed' is aan ons dat filteren we weg. We willen erbij horen en we vinden de basis van hoe andere over ons belangrijk denken. Heel belangrijk.
Hoe vaak heb je gezegd dat het goed gaat terwijl het helemaal niet goed ging? En hoe vaak heb je 'verstandig' je mond gehouden in een gesprek, omdat je bang was voor de reacties van andere?
Bij mij stoppen de filters en de rollen. Dit stopt vandaag en wel hier en nu.
Met een lichaam dat zich afwisselt tussen koud en warm, met spanning van top tot tiener en een buik vol emoties heb ik besloten het te gaan doen en mijn verhaal maar te delen.
De mensen die veel voor mij delen in mijn privéwereld kennen dit verhaal. Terwijl ik aan ze denk voel ik kippenvel als een emmer water over m'n hoofd door heel m'n lichaam naar beneden stromen. Ze staan in gedachten, terwijl ik dit schrijf, achter me. Het komt goed, fluisteren ze in m'n oor. Doe het maar, hoor ik ze zeggen op afstand.
Vandaag is de dag. En na vandaag zal voor mij niets meer hetzelfde zijn.
Om mezelf wat extra motivatie te geven heb ik heel zacht op de achtergrond, het nummer This is Me opstaan, een van de nummers die me altijd kracht geeft als ik iets persoonlijks of kwetsbaarheden ga delen.
Na vandaag heb ik niets meer te verbergen.
Na vandaag heb ik aan niemand iets meer te bewijzen
En na vandaag hoef ik niet meer iemand te zijn die ik niet ben, maar kan ik mezelf volledig zijn.
Daar gaan we dan..
Oké. Ik ben homo. Adem in, adem uit.. Het heeft me 10 jaar herhaald om deze voor het oog simpele zin, uit te durven spreken. Het heeft me daarna nog eens 3 jaar gevolgd om dat te accepteren en te omarmen.
De reden waarom ik dit moment pak om dit 'publiekelijk' te delen is omdat ik op een leeftijd ben gekomen dat gesprekken vaak gaan over trouwen, kinderen en samenwonen. Fantastische onderwerpen, alleen hoe we over de gesprekken beginnen, maakt me altijd ongemakkelijk. 'Heb je al een vriendin?', 'Ben je getrouwd of heb je kinderen?' Ik had dan nooit het lef om te zeggen dat het bij mij net wat anders zat.
Als kleine jongen heb ik altijd een zeer lage dunk gehad over mezelf. Op de middelbare school kwam ik erachter dat ik anders was, en in de 10 jaren volgde ik een spel gespeeld. Een spel om erbij te horen en om maar gezien te worden als 'normaal'.
Ik was voor mezelf de gek aan het houden en was veel te bang om uit de kast te komen. Toen ik de scenario's allemaal door m'n hoofd haalde en bedacht hoe m'n leven zou veranderen, wat ik allemaal zou kwijtraken en wat mensen tegen me zouden zeggen, koos ik de makkelijkste weg om het niet te vertellen. Althans, ik dacht dat dat de gemakkelijkste weg was. Niet wetende, dat het slechtste was wat ik kon doen.
Het voelde ook geen plek voor mij in de maatschappij. Zoals ik, was er niemand. Ik kon me niemand ontmoeten die associeerde, ook niet met het stereotype homo, zo was ik gewoon niet.
Waarom was ik niet gewoon zo als alle andere? Wat zullen mensen van mij denken als ik op een feest aankom, maar dan niet met een meisje dit keer? Dit waren vragen die constant door m'n hoofd gingen. Constant op je tenen moeten lopen en leren incasseren wat mensen tegen je zeggen of over je denken, gewoon omdat je jezelf probeert te zijn in deze gekke wereld.
Elke dag wenste ik dat ik het niet was, en gewoon 'normaal' was zoals de rest. Sinds kinds af aan is m'n favoriete film Aladdin , omdat ik allang wist wat ik zou wensen. Ik had er geen drie nodig. Eén was voor mij genoeg. Eén wens en dan zou alles goed zijn. Dan was ik zoals zij.
Tot het moment dat ik hulp zocht, omdat het niet meer ging. uiteindelijk kwam het moment dat ik er klaar voor was. Het was maandag 3 september 2018. Voor jou een normale maandag. Voor mij een allesbehalve normale dag als 25 jarige jongen. Een dag die ik nooit meer zal vergeten. Voor het eerst in 10 jaar herhaald ik het te delen. Eindelijk. Ik had de strijd veronderstellen, om te kunnen zijn wie ik echt ben. Deze nederlaag bleek uiteindelijk mijn allergrootste overwinning.
We hebben ons allemaal wel eens geschaamd voor iets in ons, of iets van ons. Voor mij was dat dit deel dat in mij zat. Het ging er maar niet uit. Ik heb van alles geleerd om het weg te drukken, en om te zien of ik toch niet gewoon hetero kon zijn. Maar hoe meer ik overneem, hoe minder het lukt. Hoe meer ik mijn beste daad, hoe ongelukkiger ik werd. Ik moest gewoon accepteren dat ik bij een minderheid hoorde, en dat het niet altijd en over het algemeen gemakkelijk zou zijn. Er zat niets anders op dan dit deel van mij te accepteren en te leren omarmen.
Als maatschappij doen we verschillende dingen om maar te laten zien hoe we alles en iedereen gelijk behandelen. We zien overal logo's en zebrapaden in de kleur van de regenboogvlag, we zien de gemaakte advertentiefoto's waarin zwarte mensen samen met witte mensen samen lachen op de foto staan, om maar te laten zien hoe inclusief we zijn als bedrijf van de maatschappij. We proberen zoveel mogelijk te doen aan de buitenkant. Maar daar zit het probleem niet.. Als we inclusiviteit willen afspraken, zullen we ergens anders moeten kijken.
Het probleem zit 'm in het feit dat we een oordeel hebben en mensen in hokjes plaatsen, nog voordat we iemand kennen. We vinden een homo geen echte man en we vinden een lesbienne weer te mannelijk. Het zit 'm in het feit dat we ons nog steeds onveilig voelen als we een moslim zien. Dat we ons nog meer en beter voelen dan een Azië. Of dat een vrouw harder moet worden en minder emoties moet tonen als ze aan de top van een bedrijf willen komen.
Het zit in ons gedrag. Het zit in de woorden die we gebruiken en de 'grapjes' die we maken. Achter hun rug om hebben we tal van bijnamen voor ze. Het gebeurde automatisch. Het zit in ons systeem. We weten vaak niet eens wat we doen omdat het zo onbewust is gebeurd.
Het is gevaarlijk dat nog veel vrouwen zich niet veilig voelen op het werk. Dat zelfdoding onder de LGTBQ-gemeenschap 3 tot 6x hoger is dan onder heteroseksuelen. En dat zwarte mensen nog steeds te maken hebben met racisme, discriminatie en politiegeweld.
We doen zo ons best aan de buitenkant, maar het is de binnenkant; ons gedrag, onze vaardigheden en onze kansen die we moeten aanpakken en uitdagen. Als we dat doen, dan zijn die regenboogvlaggen en de perfecte teamfoto's vol diversiteit niet meer nodig.
Wanneer we de focus verleggen van buiten naar binnen, dan kunnen we echte verandering teweeg brengen. Wanneer we leren om niet meteen een oordeel klaar te hebben. Wanneer we niet de dingen zien die ons scheiden, maar juist de dingen zien die ons verbinden als mens. Wanneer we bewust worden. Bewust dat we een oordeel hebben, dat we een label plakken van iemand in een hokje plaatsen. Wanneer we bewust worden van ons gedrag, onze eigen veroordelingen uitdagen en gewoon samen de dialoog aangaan om van elkaar te leren, dan kan er echt verandering plaatsvinden.
Ieder mens heeft een verhaal. Jij hebt je worstelingen en ik heb sterven. We hebben allemaal pijn en verdriet gevoeld. We hebben ons allemaal wel eens geschaamd of ergens spijt van gehad. Als je door de uiterlijke verschillen heen kunt kijken dan zie je dat we allemaal hetzelfde zijn. We zijn allemaal ons best om iets te maken van ons leven hier op aarde. Nu we weten dat we diep van binnen allemaal hetzelfde zijn, laten we onze overtuiging en vertrouwen los. Laten we minder op een ander letten en meer opzoek gaan naar onszelf.
Kom erachter wie je echt bent. Leer jezelf te zijn en omarm deze persoon. Ga niet meer op zoek naar de bevestiging van andere. Wees jezelf, en doe dat met trots. Je zal nooit gelukkig worden als je iemand probeert te zijn die je niet bent of als je dingen doet om er maar bij te horen. Geloof me, ik kan het weten.
En als mensen dit niet kunnen accepteren en onderbreken een oordeel over je hebben, dan is dat hun karma, niet de jouwe.
Als je geeft om wat andere mensen van je denken dan zal je namelijk altijd hun gevangene zijn (Lao Tzu).
De verkeerde of valse mensen zullen vertrekken, en dat is oké. Weet je waarom? Omdat de juiste mensen, de mensen die van de echte jij houden zoals je bent, zullen blijven.
De aard van sommige mensen is gewoon dat ze niet gelukkig willen zien, omdat ze voor zichzelf nog niet hebben bereikt. (Josiah Ruff)
Hoe mooi zou het zijn als we een wereld konden creëren waar iedereen zichzelf durfde te zijn? Een wereld waarin we niet meer beoordelen maar samen hand in hand deze aarde een stukje beter gaan maken. Juist nu, nu het zo hard nodig is.
Misschien ben ik te idealistisch. Misschien wil ik iets wat niet kan. Misschien ben ik een dromer.
Ik denk het eigenlijk niet. Als we samen dromen van deze betere wereld en de moed hebben om onszelf te zijn, dan komt deze droom uit. Dat weet ik zeker.
Ik zet alvast deze eerste stap in de droomwereld. Ik speel geen rollen meer en ik neem het besluit om dezelfde Ik ben zowel zakelijk als privé. Geen filters, geen titels en geen zakelijke praatjes. Door mezelf open, eerlijk en kwetsbaar open te stellen nodig ik je uit datzelfde te doen. Laten we afscheid nemen van de laatste koetjes en kalfjes praten, van de labels, de titels en het beoordelen. Laten we de gespeelde rollen loslaten, samen de diepte ingaan en een echte band opbouwen. Bij deze neem ik deze stap.
En nu ik m'n oude, verwijderde ik, volledig aan het loslaten ben, verzamelt er ruimte. Ruimte voor de echte ik. Ruimte om mezelf nog meer te ontplooien.
Het laatste stukje uit het verleden heeft nu een plekje gekregen.
Hierdoor ben ik langzaamaan een leven aan het creëren dat goed voelt van binnen en niet een leven dat er goed uitziet van buiten.
De laatste schil is daarmee gepeld. De muur is gevallen, en het masker is af.. Klaar voor het echte werk en klaar om ook dit deel van mij, wat er al zolang zit, te omarmen.
Nu ik deze laatste zinnen met spanning aan het type ben voordat ik dadelijk de 'Publiceer' knop indruk, moet ik je zeggen:
Het voelt goed om mij te zijn.
Dit ben ik.
*Gepubliceerd*
Liefs, Glenn
