Ik had me voorgenomen om iedere week een artikel te schrijven over iets wat ik doormaak of heb geleerd, maar het artikel van vorige week was te persoonlijk. Ik durfde het niet…
Veel van jullie denken misschien dat je me kent, maar er is iets cruciaals wat ik altijd heb achtergehouden in de business wereld. Ik vond het er niet toe doen om dit te zeggen en ik was bang voor reacties of opmerkingen. Ik hield het al meer dan 4 jaar voor me en besloot afgelopen week dat nog maar een weekje uit te stellen, voordat ik het zou vertellen aan de hand van dit artikel.
Veel mensen uit m’n directe omgeving weten dat ik me al jaren bezighoud met persoonlijke groei, spirituele ontwaking en het ontwikkelen van business skills. Ik ben die weirdo die iedere dag om 05.00 uur opstaat om te mediteren, sporten en te studeren. De afgelopen jaren heb ik een boekenkast aan boeken gelezen, verschillende studies door elkaar gevolgd en ben ik onlangs geslaagd voor mijn tweede opleiding in de psychologie. Een relatie bouwen en mensen helpen is iets wat ik het liefste doe. Door mijn mislukkingen, struggles en lessen te delen help ik andere maar ook mezelf en het bedrijf vooruit.
Het posten van dit artikel ging alleen iets te ver uit m’n comfort zone. Schrijven over business, de hotelmarkt, spiritualiteit en performance is niet zo moeilijk. Maar zodra het je meest kwetsbare en persoonlijke onderwerp wordt, dan is het een heel ander verhaal. Het voelde alsof ik naakt moest staan voor een 1000-koppen publiek met knikkende knieën en een trillende stem.
Het stemmetje, wat al een paar weken stil was, had toch een manier gevonden om m’n mind weer te infiltreren.
Glenn, je hebt zoveel om over te schrijven, kies een ander onderwerp
Glenn, doe dit niet. Je hebt het al zolang voor je gehouden, laten we dat gewoon blijven volhouden
Na het posten van dit persoonlijke artikel wist ik dat ik vrij zou zijn. Hier zat namelijk nog mijn laatste muur die ik moest doorbreken.. Het werd me alleen even te persoonlijk en er kwamen toch weer wat emoties naar boven over wat mensen er van zouden vinden en wat mensen er over zouden zeggen, als ik dit ging delen.
Ik wist dat er maar een manier was om m’n angst te overwinnen.. En dat is door het gewoon te doen. Achter je weerstand schijnt de zon zeggen ze dan. Makkelijk praten, maar jij zit hier niet te typen dacht ik..
De hoofd en hart kwestie komt dan weer naar boven. Het hoofd wil me beschermen en wilt dat ik het niet vertel. Mn hart zegt dat ik het moet doen. Als ik het doe kan ik eindelijk écht mezelf zijn, en écht in m’n kracht gaan staan in het leven.
Ik probeer een bedrijf te bouwen waar iedereen welkom is en iedereen 100% zichzelf mag zijn. Alleen door het creëren van zo’n psychologisch veilige omgeving, kan en durft iedereen in zijn kracht te staan en komt innovatie écht tot stand. Een bedrijf met een hart en met emotie waarin we hechte relaties bouwen in het team en met de klanten. Geen ‘kijk-hoe-goed-wij-zijn’ bedrijf. We zijn niet de beste, en dat weten we. We doen alleen iedere dag gewoon kei hard ons best, en we worden beter en beter.
Maar hoe kunnen we een bedrijf met een hart creëren waarin emoties er mogen zijn, als de leider van het team zijn emoties nog steeds opkropt? Je moet toch juist het voorbeeld geven? Hoe kan het nou dat de leider van het team niet 100% zichzelf durft te zijn in de business wereld?
We worden vaak verteld in de business wereld dat kwetsbaarheid en überhaupt je emoties tonen zwak is, en zeker niet mannelijk. We worden gevormd als een soort emotieloze cyberzombies en spelen een rol. We proberen maar zo goed mogelijk in dat plaatje van onze rol te passen en dat te doen wat van ons verwacht wordt. Alles wat ‘niet goed’ is aan ons dat filteren we weg. We willen erbij horen en we vinden de meningen van hoe andere over ons denken belangrijk. Heel belangrijk.
Hoe vaak heb je gezegd dat het goed gaat terwijl het helemaal niet goed ging? En hoe vaak heb je ‘verstandig’ je mond gehouden in een gesprek, omdat je bang was voor de reacties van andere?
Bij mij stoppen de filters en de rollen. Dit stopt vandaag en wel hier en nu.
Met een lichaam dat zich afwisselt tussen koud en warm, met spanning van top tot teen en een buik vol emoties heb ik besloten het te gaan doen en mijn verhaal maar te delen.
De mensen die veel voor me betekenen in m’n privé wereld kennen dit verhaal. Terwijl ik aan ze denk voel ik kippenvel als een emmer water over m’n hoofd door heel m’n lichaam naar beneden stromen. Ze staan in gedachten, terwijl ik dit schrijf, achter me. Het komt goed, fluisteren ze in m’n oor. Doe het maar, hoor ik ze zeggen op afstand.
Vandaag is de dag. En na vandaag zal voor mij niets meer hetzelfde zijn.
Om mezelf wat extra motivatie te geven heb ik heel zacht op de achtergrond, het nummer This is Me opstaan, een van de nummers die me altijd kracht geeft als ik iets persoonlijks of kwetsbaars ga delen.
Na vandaag heb ik niks meer te verbergen.
Na vandaag heb ik aan niemand meer iets te bewijzen
En na vandaag hoef ik niet meer iemand te zijn die ik niet ben, maar kan ik mezelf volledig zijn.
Daar gaan we dan..
Oke. Ik ben gay. Adem in, adem uit.. Het heeft me 10 jaar geduurd om deze voor het oog simpele zin, uit te durven spreken. Het heeft me daarna nog eens 3 jaar geduurd om dat te accepteren en te omarmen.
De reden waarom ik dit moment pak om dit ‘publiekelijk’ te delen is omdat ik op een leeftijd ben gekomen dat gesprekken vaak gaan over trouwen, kinderen en samenwonen. Fantastische onderwerpen, alleen hoe we over de gesprekken beginnen maakt me altijd ongemakkelijk. ‘Heb je al een vriendin?’, ‘Ben je getrouwd of heb je kinderen?’ Ik had dan nooit het lef om te zeggen dat het bij mij net wat anders zat.
Als kleine jongen heb ik altijd een zeer lage dunk gehad over mezelf. Op de middelbare school kwam ik erachter dat ik anders was, en in de 10 jaren die volgde heb ik een spel gespeeld. Een spel om erbij te horen en om maar gezien te worden als ‘normaal’.
Ik was mezelf voor de gek aan het houden en was veel te bang om uit de kast te komen. Toen ik de scenario’s allemaal door m’n hoofd haalde en bedacht hoe m’n leven zou instorten, wat ik allemaal zou kwijtraken en wat mensen tegen me zouden zeggen, koos ik de makkelijkste weg om het niet te vertellen. Althans, ik dacht dat dat de makkelijkste weg was. Niet wetende, dat dat het slechtste was wat ik kon doen.
Het voelde alsof er geen plek voor me was in de maatschappij. Zoals ik, was er niemand. Ik kon me met niemand associëren, ook niet met het stereotype homo, zo was ik gewoon niet.
Waarom was ik niet gewoon zo als alle andere? Wat zullen mensen van me denken als ik op een feestje aankom, maar dan niet met een meisje dit keer? Dit waren vragen die constant door m’n hoofd gingen. Constant op je tenen moeten lopen en leren incasseren wat mensen tegen je zeggen of over je denken, gewoon omdat je jezelf probeert te zijn in deze gekke wereld.
Iedere dag wenste ik dat ik het niet was, en gewoon ‘normaal’ was zoals de rest. Sinds kinds af aan is m’n favoriete film Aladdin, omdat ik allang wist wat ik zou wensen. Ik had er geen drie nodig. Eén was voor mij genoeg. Eén wens en dan zou alles goed zijn. Dan was ik zoals zij.
Tot het moment dat ik hulp zocht, omdat het niet meer ging. Uiteindelijk kwam het moment dat ik er klaar voor was. Het was maandag 3 september 2018. Voor jou een normale maandag. Voor mij een allesbehalve normale dag als 25 jarige jongen. Een dag die ik nooit meer zal vergeten. Voor het eerst in 10 jaar besloot ik het te delen. Eindelijk. Ik had de strijd opgegeven, om te kunnen zijn wie ik echt ben. Deze nederlaag bleek uiteindelijk mijn allergrootste overwinning.
We hebben ons allemaal wel eens geschaamd voor iets in ons, of iets van ons. Voor mij was dat dit deel dat in mij zat. Het ging er maar niet uit. Ik heb van alles geprobeerd om het weg te drukken, en om te zien of ik toch niet gewoon hetero kon zijn. Maar hoe meer ik probeerde, hoe minder het lukte. Hoe meer ik mijn best deed, hoe ongelukkiger ik werd. Ik moest gewoon accepteren dat ik bij een minderheid hoorde, en dat het niet altijd en overal makkelijk zou zijn. Er zat niks anders op dan ook dit deel van me te accepteren en te leren omarmen.
Als maatschappij doen we allerlei dingen om maar te laten zien hoe gelijk we alles en iedereen behandelen. We zien logo’s en zebrapaden overal in de kleur van de regenboogvlag, we zien de gemaakte advertentie foto’s waarin zwarte mensen samen met witte mensen, samen lachend op de foto staan, om maar te laten zien hoe inclusief we zijn als bedrijf of maatschappij. We proberen zoveel te doen aan de buitenkant. Maar daar zit het probleem niet.. Als we inclusiviteit willen aanpakken, zullen we ergens anders moeten kijken.
Het probleem zit ‘m in het feit dat we een oordeel hebben en mensen in hokjes plaatsen, nog voordat we iemand kennen. We vinden een homo geen echte man en we vinden een lesbienne weer te mannelijk. Het zit ‘m in het feit dat we ons nog steeds onveilig voelen als we een moslim zien. Dat we ons nog steeds meer en beter voelen dan een Aziaat. Of dat een vrouw harder moet worden en minder emoties moet tonen als ze aan de top van een bedrijf wilt komen.
Het zit in ons gedrag. Het zit in de woorden die we gebruiken en de ‘grapjes’ die we maken. Achter hun rug om hebben we tal van bijnamen voor ze. Het gebeurd automatisch. Het zit in ons systeem. We weten vaak niet eens wat we doen omdat het zo onbewust gebeurd.
Het is verschrikkelijk dat nog steeds veel vrouwen zich niet veilig voelen op werk. Dat zelfdoding onder de LGTBQ community 3 tot 6x hoger is dan onder heteroseksuelen. En dat zwarte mensen nog steeds te maken hebben met racisme, discriminatie en politiegeweld.
We doen zo ons best aan de buitenkant, maar het is de binnenkant; ons gedrag, onze meningen en onze overtuigingen die we moeten aanpakken en uitdagen. Als we dat doen, dan zijn die regenboogvlaggen en de perfecte team foto’s vol diversiteit niet meer nodig.
Wanneer we de focus verleggen van buiten naar binnen, dan kunnen we echte verandering te weeg brengen. Wanneer we leren om niet meteen een oordeel klaar te hebben. Wanneer we niet de dingen zien die ons scheiden, maar juist de dingen zien die ons verbinden als mens. Wanneer we bewust worden. Bewust dat we een oordeel hebben, dat we een label plakken of iemand in een hokje plaatsen. Wanneer we bewust worden van ons gedrag, onze eigen veroordelingen uitdagen en juist samen de dialoog aangaan om te leren van elkaar, dan kan échte verandering plaatsvinden.
Ieder mens heeft een verhaal. Jij hebt je struggles en ik heb die. We hebben allemaal pijn en verdriet gevoeld. We hebben ons allemaal wel eens geschaamd of ergens spijt van gehad. Als je door de uiterlijke verschillen heen kunt kijken dan zie je dat we allemaal hetzelfde zijn. We zijn allemaal ons best aan het doen om iets te maken van ons leven hier op Aarde. Nu we weten dat we diep van binnen allemaal hetzelfde zijn, laten we onze meningen en oordelen loslaten. Laten we minder op een ander letten en meer opzoek gaan naar onszelf.
Kom erachter wie je écht bent. Leer jezelf te zijn en omarm deze persoon. Ga niet meer op zoek naar de bevestiging van andere. Wees jezelf, en doe dat met trots. Je zal namelijk nooit gelukkig worden als je probeert iemand te zijn die je niet bent of als je dingen doet om er maar bij te horen. Geloof me, ik kan het weten.
En als mensen dit niet kunnen accepteren en hierdoor een oordeel over je hebben, dan is dat hun Karma, niet de jouwe.
Als je geeft om wat andere mensen van je denken dan zal je namelijk altijd hun gevangene zijn (Lao Tzu).
De verkeerde of valse mensen zullen vertrekken, en dat is oké. Weet je waarom? Omdat de juiste mensen, de mensen die van de échte jij houden zoals je bent, zullen blijven.
De aard van sommige mensen is gewoon dat ze je niet gelukkig willen zien, omdat ze het voor zichzelf nog niet hebben bereikt. (Josiah Ruff)
Hoe mooi zou het zijn als we een wereld konden creëren waar iedereen zichzelf durfde zijn? Een wereld waarin we niet meer oordelen maar samen hand in hand deze Aarde een stukje beter gingen maken. Juist nu, nu het zo hard nodig is.
Misschien ben ik te idealistisch. Misschien wil ik iets wat niet kan. Misschien ben ik een dromer.
Ik denk het eigenlijk niet. Als we samen dromen van deze betere wereld en de moed hebben om onszelf te zijn, dan komt deze droom uit. Dat weet ik zeker.
Ik zet alvast deze eerste stap in de droomwereld. Ik speel geen rollen meer en ik neem het besluit om dezelfde Ik te zijn in business als in privé. Geen filters, geen titels en geen stijve business talk. Door mijzelf open, eerlijk en kwetsbaar open te stellen nodig ik je uit datzelfde te doen. Laten we afscheid nemen van de oppervlakkige koetjes en kalfjes praat, van de labels, de titels en het oordelen. Laten we de gespeelde rollen loslaten, samen de diepte ingaan en een échte band opbouwen. Bij deze neem ik deze stap.
En nu ik m’n oude, gecreëerde ik, volledig aan het loslaten ben, ontstaat er ruimte. Ruimte voor de echte ik. Ruimte om mezelf nog meer te ontplooien.
Het laatste stukje uit het verleden heeft nu een plekje gekregen.
Hiermee ben ik langzaamaan een leven aan het creëren dat goed voelt van binnen en niet een leven dat er goed uitziet van buiten.
De laatste schil is daarmee gepeld. De muur is gevallen, en het masker is af.. Klaar voor het échte werk en klaar om ook dit deel van mij, wat er al zolang zit, te omarmen.
Nu ik deze laatste zinnen met spanning aan het typen ben voordat ik dadelijk de ‘Publish’ knop indruk, moet ik je zeggen:
Het voelt goed om mij te zijn.
This is Me.
*Published*
Liefs, Glenn
